özledim...

               Sadece bende mi bu sevgi duygusuna olan tutku. Yada tek hissettiğim sürekli hissettiğim bu his mi beni ele geçiren. Başka insanlar nasıl acaba? Onlar neler hissediyorlar. Onlar neleri özlüyorlar. Peki ya sen ? en çok seni merak ediyorum. Neler hissediyorsun ? finallerin bitti mi ? bitse de bitmese de sen bu saatte ayaktasındır bilirim. Müziklerinlesindir belki de. Yada hayatındaki yeni kişiyle. Kıskanamıyorum da biliyor musun. Belki kabullenemeyiş belki de kendime ceza. Senin mutluluğunu önemsiyorum. Şimdi demek ne kadar komik dimi. Bana bile öyle geldiğine göre seni düşünemiyorum bile. Doğrusu belki de seni üzmek istemiyorum daha fazla olabilir. Senin büyük sözlerin vardı benim delip geçtiğim. Hayatta hep büyük söz edenlerin sözleriyle imtihan edileceğini düşünürdüm. Ve bu imtihanda yenileceklerini tabiki. Sende öyleydin başlarda. Ancak şu anda sözlerini tutuyorsun. Sen benim tabularımı da yıktın. Yahut ben yıktım. Ben çaldım ben oynadım ikimizle ilgili görüyorum ki. Sen sevdin. Ve ben oynadım. Artık yazmakta rahatlamıyor biliyor musun. Çünkü buna bile alışıyorum. Sana alışıyorum. Senin yokluğunla artan içimdeki sana alışıyorum. Bazen oturup film izliyoruz. Bazen oturup saatlerce sohbet ediyoruz. Sen yine benim kızarmış patatesimi yiyorsun benden önce yiyorsun elbette. Şarkılar söylüyorsun yine. Ve ben gözlerimi senden ayırmıyorum. Seninle yine iddialaşıyoruz. Bahis sen gözlerini benden önce ayırmayacaksın. Artık yapabiliyorsun da. Tabi ki bende hileye başvuruyorum ve saniyeleri saymaya başlıyorum. 10 a varmadan gözlerini kaçırıp sinir oluyorsun bana. Bense seni kucaklayıp iyice sıkıyorum. Kokunu içime çekiyorum. Sende küçük bir kız çocuğu gibi sesini inceltip sırnaşıyorsun bana. Yüzünü yere eğip gözlerini öylece yukarı dikiyorsun bana ve alt dudağını aşağı sarkıtıyorsun masumca. Süt dökmüş kedi deyiminin sebebinin sen olduğunu düşünüyorum böyle zamanlarda. İçimde kıpır kıpır oluyor. Tarifsiz bir duygu. Gözlerim dolacak kadar duygulu seni tamamen sahiplenecek kadar cesur. Ben sana sarılıyorum ve sen benim oluyorsun. Zaman bizim oluyor. Dünya bizim oluyor. Evren bizim oluyor. Gezegenler, güneş hatta tüm yıldızlar bizim etrafımızda dönüyor o anda. Bu an nasıl bitiyor bilmiyoruz hiç. Bir sebeple duran zaman tekrar işliyor ve biz tekrar dünyanın etrafında dönüyoruz. Özledim seni. Özledim…

Ve Gittin...

Zaman gibiydin benim için. Var oldun ve akıp gittin kollarımdan. Tutamadım seni.. Tutamazdım da çünkü gitmeliydin.. ve gittin…

Değişim

     Değişim çok zor bir zanaat. Elinde olması gerekenler en az 1 adet alışkanlık ve bir tutam da önyargı. Bu ufacık bir tarifle hayatınızdaki yenilikleri bir sinek gibi kovabilirsiniz! Bugün yıllardır düşünmekten bile itinayla uzak durmaya çalıştığım, mevzu bahis olduğunda dahi bakışlarımı uzaklaştırdığım ve sustuğum ancak her anıyla neredeyse içinde olduğum bir olayla yüz yüze gelmek zorunda kaldım. İçine doğduğunuz aile aslında alışkanlıkların en büyüğüdür. Hayattaki yaşam sürenizle orantılı olarak uzun vadeli olan bu alışkanlığı değiştirmek demek benim için zor bir şey. Belki biraz da kıskanıyor olabilirim benim olanı elimden alıyorlar diye. Bugün yukarıdaki girişten de anlaşıldığı gibi "Hayırlı bir iş"in temelinin atıldığı gün oldu. iki aile aradaki tek bağlantı noktası dışında birbirini hiç tanımadan bir oturma odasında toplantılar. Bunun öncesi daha mühim tabi. Benim yıllarda düşünmeyi geçiştirdiğim ve düşünmekten dahi kaçtığım olay bir emri vaki şeklinde ve ansızın gerçekleştirildi. Peki ben bundan şu anda şikayetçi miyim yahut sinirli miyim? Değilim..  Ancak bu bir "Hayat Dersidir".
    İnsanlar alışkanlıkları olmadan bir hiçtirler. Ki en büyük alışkanlığımız her sabah uyanmak değil midir? İşte buradaki olay ise bu tanışmadan ve yüzleşmeden sonrasını hiç düşünmemekti. Bunu düşünmeme ben vesile olmasam da bir an için düşündüm. Kıskançlığımı şöyle bir kenara ittim. İçimde zangır zangır titreyen inim inim inleyen alışkanlığımı rafa kaldırdım. Orada uzaklarda bazı güzel şeyler gördüm. Hoşuma gidecek. Yeni ama beni mutlu edecek. İlginçti. Hiç böyle düşünmemiştim. Belki de bundan dolayı o kadar rahattım bugün. Büyük bir deneyimdi benim için.
Hem deneyi yapan kişi hemde denektim bu deneyde.

A Young Man With Honour and Madness (Onurlu ve deli)

 Blogu açtığım tarihi gördüm. Epey bir zaman geçmiş aslında. Tabi o geçmiş tarihi görünce sadece blog gelmiyor akla. Hayatımdaki değişiklikler uğruyor aklıma sırasıyla. Abartmıyorum çok değişmiş hayatım. Nasıl mı?? 3 yıldır birlikte olduğum kişiyle ayrılmışım. Üzerinden bir yıldan fazla geçtiğinde hissediyorum yavaş yavaş unuttuğumu. En büyük hayallerimden birisini gerçekleştirmişim; yurt dışına çıkmışım. 7 yıldır okuduğum içinde bulunduğum ve 1 yıl sonra mezun olacağım okulum meclis kararıyla kapanıyor bu yazıyı takriben 3 gün içerisinde kesin olarak. 7 yıldır içinde bulunduğum resmi hayattan okuldan yaşamdan çıkıyor. Sivil bir yaşama alışıyorum. İlk defa bu tarihlerde evdeyim hemde uzun bir süredir ve süreliğine. İyi ki AÖF'ten adalet okumuşum. Eğer okumasaydım şimdi devrelerim (okul arkadaşlarım) gibi bende 4 ay kala YGS ye ve artdından LYS'ye çalışmak zorunda kalacaktım. Ben çok iyi bir durumda mıyım? Pek sayılmaz bende DGS'ye çalışıyorum şu anda evde. Kazanır mıyım bakalım göreceğim. 22 yaşında mezun olup direk çalışma hayatına girip hayatımı kuracaktım. Peki ya şimdi ? He bir de Meclis TV izliyorum mümkün oldukça. Polis Koleji'nin ve Polis Akademisi'nin kanun maddelerinin meclisten nasıl geçtiğine kendi gözlerimde tanık oldum ve takip ettim. Bunun için sabaha kadar Meclis TV'yi izlemem gerekse bile. Daha 14 yaşımda yarı hayatımdan fazla sürelik plan yapmışım. Aldanmışım. Şimdi de gülüyorum bu duruma. Bu kadar garantici bir şekilde yetişip hatta ÖSS ye bile girme zorunluluğum yokken şimdi bildiğim uzay boşluğundayım. İşin tuhafı UMRUMDA BİLE DEĞİL! :D
    KAMOOON! :D Hayat bana güzel beeeee! :D Bu neyin kafası bilmem ama Britney Spears bana You gonna work bitch diyor ya emrin olur dememek elde değil ki :D
   Bak mesela şimdi şarkı bitti. Eski halimdeyim. Bu yazıyı bi psikologa göstersek ne der merak ediyorum aslında. Bilerek böyle duygu yönlendirmeleri yapmış değilim. Ama aklımdan tam manasıyla geçenleri olduğu gibi yazıyorum buraya. Tabi düşüncelerimi parmaklarım yakalayamıyor orası ayrı. Ayrıca bir şey aklıma geldi yazarken düşüncelerim hızlandığı anda parmaklarım birbirine giriyor ve yazı bozuluyor. Bu hızlı yazanlar vs. yavaş mı düşünüyorlar o zaman??? KAFAMDA DELİ SORULAR :D
    E saat olmuş gecenin 2'si beynin en çok trollüğe çalıştığı saatler. Sizde de olmuyor mu bu saatlerde yatağa yatıyorsun ve elinde telefon bakınıyorsun sosyal medyaya. İçimden o anda nasıl bi trollük yapsam diye geçiyor ve hafif bir suça yeltenen çocuk adrenaliyle trolleyecek yer arıyorum. Haliyle uykuyu ara ki bulasın. Sonra belki bi laf sokuyorsun falan. OOhhhhhh. Eridi gitti bütün sıkıntılar. Gece gece gerçekten yüzümde bir tebessümle uyuyorum. Ohhh ohhh. Nasıl da laf koydum bee diyorum. :D Çok çocukça. Ama mutluluğun özü de bu değil mi biraz da? Yada gerçek mutluluğun sırrı. Eveeet biraz daha kafamdakileri yazmaya başlarsak Felsefe Bilimi'ne giriş dersine geçeceğiz. Lafı çok da uzatmak istemiyorum ancak bakıyorum ki laf nerden gelmiş nereye gitmiş. O yüzden direk susuyorum. :)

         Hayatın senin hiç elinde olmayan bir şekilde değişirken ve üstelik yavaşça. Ayrıca senin tek çaren bu değişimi beklemekse. Olsun bitsin artık demene rağmen yavaşça ilerliyorsa.. İşte o zaman sen artık düşünmezsin bile bu hayatını tamamen değiştirecek durumu. Adamlar arkandan senin hayatınla oynuyordur ama sen onları artık umursamazsın bile. Hatta hayatta hiç olamadığın kadar da rahat hissedersin. Çünkü bütün sorumlulukların bitmiştir şu zamana kadar yaşamaya çalıştığın hayattaki. Senin için yeni bir sayfa vardır. Ki sayfanın çevrilmesi hala bitmemiştir. Ahhhh..!!!! Neden bir türlü bitmez bu durum. Yeni hayallerin vardır artık!!! Yepyeni... Çılgın.. Umursamaz.. en çokta hiç olmadığı kadar rahat.. Hayaldir seni mutlu eden. Felsefedeki gibi felsefe varmak değil yolca olmaktır. Hayalde de önemli olan hayale ulaşmak değildir..

Boşaltmak Aklı...

               
               Şarkılar ile konuşmak... Kendi şarkından çok bir şarkıya eşlik etmek bazen. Olmasını istediğin gibi söylemek gerçeği reddedercesine. Hani bir şarkı çalar yakınlarında duyarsın. Bilirsin de o şarkıyı tabi ve yavaşça kendini kaptırırsın ona ve söylemeye başlarsın istemsizce. Usulca sesini yükseltirsin eşlik ederken. Şans bu olur ya müzik bir anda kesilir ve sende kesilirsin. Devam edemezsin tek başına. Çekinirsin. Kendin söyleyemezsin. İşte biraz da böyledir kendi şarkısından çekinmek. Müziklerdedir duygu. Belki sahip olamadığın belki de dile getiremediğin. Bir şarkı duyarsın ve işte bu! bu benim! dersin usulca içinden. Tüylerin ürperir usuldan. Bitmesin istersin bu güzel şarkı'N. Senin şarkın... Bitince başka şarkılar ararsın elbet. Ancak o şarkı gibi seni sana anlatanı bulamazsın bir daha. Tekrar tekrar dinlersin o şarkıyı. Ama o şarkı sonlanır elbet. Bitmiştir artık. Geri sarsan da tüylerini diken diken etmeyecektir belki. Ama kopamazsın da. Ne o şarkı geçmiştir senin için ne de kalabilmiştir bazen. Bazen tabi yaa.. Bazenler de keşkeler gibidir. Bağımlılık yaparlar.. Kopamazsın...