Umudumdur hala, sıkıştırdıkça pençesini, hissettiğim acılarım
Kanayan her yarada bir can müjdesi duyup, sararan yaprak misali
Tekrardan umutlanmak, ilk defa ağladığı, o ilk nefesi solumaya
Gözümdeki ışığı söndüren karanlıklara her dalışımda
Yönünü bulmaya çalışan yarasanın haykırışlarında çırpınıp dururum
Soyutluğunda hislerin kapatıp gözlerimi bağırdığımda karanlığa
Gelen her yankıda ümitsizliğe boğarım, belirsiz yolumu
Bakışlarımın esareti altında girip, hislerimi savurduğumda boşluğa
Hayalini kurduğum odamı boyarım arzuladığım renklere.
Yedi rengi aşıp yeni renkler peşinde koşmak mı, ucu belirsiz...
Manaya varlığımı, hislerime benliğimi vermek, sureti aşıp.
Kalbimin sıcak çarpışlarında eritmek varlık hislerimi
Yokluğumu, varlığına sığındırıp, beni aşıp sende var olmak....
