Çektiğim fotoğraflara daha sonraları pek bakmıyorum evet ama yine de istiyorum anılarımı somut hale getirmeyi. Önceden fotoğraf çekmek, çekilen fotoğrafları çıkarttırmak zordu ama ya şimdi? Öylesine kolay ki. 7/24 yanımızda bulundurduğumuz telefonlar bile bize kolaylık sağlıyor kamerayı açmamız için. Hatta bir anda birden çok fotoğraf dahi çekebiliyoruz. Az önce dediğim tekrardan fotoğraflara bakmamak işte bu sebepten kaynaklanıyor. Fazla kolay olduğu için. Bunun için çözümüm var elbet; en sevdiğim fotoğrafları eskiden olduğu gibi bastırıp fotoğraf albümü yapmak istiyorum. İleride yaşlanınca herkes gibi "Eskiden şunları , bunları yapardık." gibi klişe sözlerini ben söylerken fotoğraflarla bunu somutlaştırmak istiyorum.
Hele ki dur şurada fotoğraflar olacaktı deyip bir çırpıda bütün fotoğrafları laf arasında göstermek istiyorum. Belki o yaşta bu gösteriş işini defalarca yapacağım için çevremdekiler sıkılacak ama yaşlı bir adam dediğinde biraz da bu değil midir?
Albümlerin yerleri özel olacak ve yanlarına Eminönü'nden gençken fazlasıyla ucuza almış olacağım, aldığım zamanda dahi antika gibi olan eski bir fotoğraf makinesi koyacağım. Bir farkım olacak elbette. İnsanlar merak edecek. Bu sayede sormadan defalarca anlatacağım şeyleri benden anlatmamı isteyecekler. Bende sanki cerrahi bir operasyona girecekmiş gibi kış günlerinde kollarımı sıvayarak yüz yıllık bir parça edasıyla albümü taşıyarak anlatmak için uygun pozisyonumu alacağım kurbanımın yanında. Bir süre sonra büyük bir ihtimalle anlatmanın verdiği heyecanla hızımı alamayıp sözü uzatacak ve kurbanımın sıkıldığının farkına varmayacağım.
